Benim kitap ayıracım, ilham kaynağım, ruh ikizim.
Dut ağacının dalındaydık seninle,
Bir dut tanesini çevrelemiştik, olgunlaşsın diye.
Sonra silkelendik, bir kız çocuğunun eteğine,
Dut bal oldu kızın dudağında,
Biz de toprağa döndük seninle.
Sonra yağmur yağdı, çamur olduk,
Bir çömlekçinin elinde hayat bulduk.
Konak sahibi satın aldı bizi,
Köşkün en güzel köşesine konulduk.
Orada sürdük saltanatımızı.
O küçük kız çocuğu geldi yine, koşup oynarken kırdı bizi.
Tekrar toprağa döndük seninle.
Şimdi Adem'le Havva gibi; bedenlerimizde can bulduk.
Ve bir sabah yine birbirimize kavuştuk ...
Eda Mutlu