ARKANI DÖNME (2. BÖLÜM)

İlk kez okuyacaksan BURADAN başla. :)

Uzun uzun Kayra'ya baktım. Onun yüzünde Selin'e benzeyen bir şeyler arayıp durdum. Kayra gözlerini kapadığında bütün doğa kurallarına inat bana benziyordu. Onun Selin'e benzer tek yanı gözleriydi. Annesininki gibi derin bakan kara gözleri.

Dünya'ya geldiği günü hatırlıyorum. Selin normal doğumdan korktuğu ve bir kaç kötü doktor tecrübemizden sonra, "güvendiğim bir doktora sezeryan yaptırırım, hem günü ve saati belli olur, risk almak istemiyorum" demişti. Kayra'yı taşıyan oydu ve tabi ki karar Selin'in olmalıydı. Kayra'yı kucağımıza verdikleri an ikimiz de bir gülüp, bir ağlıyorduk. Hayatımın en şaşkın deneyimi buydu. Selin öyle bir anda bile her zamanki muzipliğini yapmıştı. "Senin bir kopyanı dünyaya getireceğimi bilseydim, bu işe hiç kalkışmazdım" deyip küçük bir tebessümünden sonra, içine gömülmek istediğim gamzeleri yüzünde gül gibi açmıştı.

Ona aşıktım, hem de deliler gibi ama o gün bir kez daha aşık olmuştum. Bugüne özel aldığı göğsünün üst kısmı imitasyon incilerle işlenmiş pembe geceliğinin üzerinde duran yüzü, her zamankinden daha aydınlık ve ışıl ışıldı. Memesine yapışmış olan kızımızın varlığı onu eskisinden daha kadınsı gösteriyor ve artık her şeyime ortak bir bebeğin hayatımıza girdiğini anlıyordum.

Biraz daha Kayra'yı izledim. Selin'in kokusuna karışmış kokusunu içime çekip yataktan kalktım. Bir daha hiç böyle kokamayacağını düşündüm. Saat gece yarısı üçtü. Yatak odasından çıkıp koridorda ilerledim ve koridorun sonunda ki salona geçtim. Camın yanında duran abajuru açtım ve Selin'in her zaman oturduğu deri kahverengi berjere oturdum. Ona ait el bilgisayarını kucağıma koydum. Şu an Selin'e dokunmaya öyle çok ihtiyacım vardı ki, bunu nasıl yapabildi. Bizi bir başımıza nasıl bırakıp gitti. Hüznümü kızgınlığımla bastırmaya çalışıyordum. Elbet de kızgın olduğum Selin değildi, erkenden veda edişiydi.

Düşüncelerime dalmışken telefonun sesiyle irkildim.. Şu an yapmak istediğim en son şey birileriyle konuşmaktı. İçimdeki Selin'i arıyordum ve tek ihtiyacım da onu bulduğum anda kalmaktı. Telefonu elime aldığımda saatin 5.00 olduğunu gördüm. Zaman nasıl akıyordu. Bütün olanlara inat geçip gidiyordu. Telefondaki annemdi. Aile olmaya ve aileme çok değer veriyordum ama çoğu erkeğin aksine, yeni bir aile kurduktan sonra; annem, babam ve kardeşlerimle arama bir mesafe koymuştum. Kesinlikle onlar benim için çok değerliydi ama Selin ve Kayra'nın yerini kimse tutamazdı.

"Efendim anne"
"Burak, oraya geliyorum"
"Bunu istemiyorum anne, bunu gerçekten istemiyorum." dedim ama göz yaşlarımı tutamadım. Duygusal zaafı olan bir adamdım ama benim yerimde kim olsa böyle hissederdi.
Annem sesi titreyerek; "Her şey düzelecek, hayat devam ediyor" dedi.
"Emin misin?", tam da şimdi en son duymak istediğim cümle buydu. "Hayat devam ediyor öyle mi, hayat devam ediyor. Kim için? Hayat devam ediyorsa da; kalbimde ki koca bir sızıyla eksik gidiyor. Hayat devam etmiyor anne. Sadece zaman geçiyor" diye kükredim.
"Seni seviyorum oğlum. Üç saat sonra yanındayım"

Telefonu ve gözlerimi aynı anda kapadım. Selin'in el bilgisayarının tuşlarında parmaklarımı gezdirdim. Seni istiyorum Selin, hadi gel lütfen..

pehito
kurgu
2. bölüm sonu
3. BÖLÜM