ARKANI DÖNME!!! (1. BÖLÜM)

Arkasını ne için döndüğünü hatırlamıyorum, ben ve kızım arabaya biniyorduk, kızımın minik dudaklarından aldığım öpücüğün neşesine gömülmüş keyifle onu araba koltuğuna oturtuyordum. Karımda geçirdiğimiz huzurlu günün keyfiyle gülümseyerek bizi izliyordu. Ona bakıp ne kadar şanslı bir adam olduğumu düşündüm ve sonra;

Neden dönmüştü arkasını, hatırladığım acı bir korna, kırmızı bir araba ve arabanın arka koltuğunda sarı saçlarını gördüğüm ama yüzünü göremediğim bir kadın. Bütün kemiklerinin kırıldığını duyabiliyordum. Bir kağıt parçası gibi yere serildi ve veda etmeden beni ve kızımı bırakıp gitti.

Bütün bedeni kan içerisindeydi. Onu öylece yerde bırakıp gerçek onu aramaya gitmek istiyordum. Sanki yerde yatan 7 yıllık eşim değildi. Her zamanki duru beyaz teni kırmızıya boyanmış, kendi kanı üzerine kırmızı bir örtü gibi serilmişti. O olamazdı yerde yatan benim aşkım olmazdı. Beni ve kızımı bırakıp gitmiş olamazdı. Ben grip olduğumda bile hayatımdaki diğer şeylerle nasıl baş edeceğini bilemeyen bir adamken, o bana bunu yapmış olamazdı.

Arabanın içinden gelen sesle hayata döndüm. "Annem nerede!!!!" diye ağlayan minik kızımıza ne söylemeliydim. Kazayı görüp görmediğini bile bilmiyordum. Daha iki yaşında, daha her şeyin başındaki o minik meleğe ne söylemeliydim. O an ağzımı açsam ağzımdan nasıl bir ses çıkacağını bile bilmiyordum.

Çok geçmeden polisin ve ambulansın geldiğini gördüm. Nefesimi tutmuş bekliyordum. Ne arabaya binip Kayra'yı kucağıma alabiliyor, ne de biricik aşkım hayat arkadaşım Selin'e yaklaşabiliyordum. Bir tür şok geçiriyordum ama Kayra için ayakta durmaya çalışıyordum. Bir anda ortalık cehenneme dönmüştü. Selin'den bitmek bilmeyen kanlar sokağa süzülüyor, insanlarda merak içerisinde olduğumuz yere doğru yığılıyordu.

Bitmesini istiyordum, Kayra'yı kucağıma alıp, Selin'i yerden kaldırıp evimize, narin parmakları ve müthiş zevkiyle döşediği evimize, yuvamıza gitmek istiyordum. Kayra'yı erkenden yatırdığımız günlerdeki gibi incecik belinin altındaki müthiş kıvrımlara sahip kalçalarından tutup onu yatak odamıza aşk yapmaya götürmek istiyordum. Onun en zor anlarımda duyup, her şeyi unutturan kokusunu içime çekip uyumak istiyordum.

Sarışın bir kadın elime dokundu. Arabanın içindeki kadın olabilir miydi, bilmiyordum. Ağzımı açıp konuşmak istiyordum ama yapamıyordum. Kadının cümleleri kulaklarıma değen bir uğultu gibiydi. Ağzını sürekli hareket ettirdiğini görüyordum ama sesler evet sesleri seçemiyordum. Kolumda ince bir sızıyla irkildim. Üzerinde beyaz önlük olduğunu fark ettiğim kadın koluma bir iğne yapmıştı.

Kısa bir süre sonra sesler daha anlaşılır olmaya başladı. Siyah takım elbiseli, saçları seyrelmiş, dünden kalma olduğu belli kirli sakalları şekilsiz bir biçimde suratını kaplayan bir adam, "Ben komiser Bülent, yakını mısınız? Bana ne olduğunu anlatabilir misiniz?" diye sordu.

"Kırmızı araba, kırmızı araba o... onun üzerinden..." artık bağırarak ağlıyordum, dizlerimin bağı çözülmüşçesine yere yığıldım. "Öldü mü? Daha 30 yaşında, biz bugün onun doğum gününü kutlayacaktık. 29'da kalmak istediğini söylerdi, hep bunu söylerdi. Benim sevgilim, aşkım sadece. Ben ne yapacağım?" Artık ağlamama engel olamıyordum. Ona ait olduğunu bildiğim kan, bütün yolu kaplamıştı ama onu ambulansa bindirmişlerdi.

Kızım Kayra, sarışın kadının kucağındaydı. Durmadan ağlıyordu. Sadece o en sevdiği kelimeyi söyleyerek "anne" deyip ağlıyordu. Selin'in tuvalete bile girmesine izin vermeyen Kayra'yı Selin'in kokusundan başka hiçbir şey sakinleştiremezdi. Kayra kolik bir bebekti ve ilk bir yılı ağlayarak geçmişti. Onu tek sakinleştiren şey, Selin'in ninnileri ve kokusuydu.

O büyülü sesiyle;
Bulutların üstünden bıraktım ben kendimi
Sonunu düşünmeden, duygular sarınca beni
Gizlice tuttun elimi, yüzüme baktın usulca
Gözlerin fısıldadı ah, mutluluğu yavaşça..

Usanmadan, Kayra'nın sancıları geçene kadar tekrar tekrar söylerdi. Kayra susup uyuduğunda, dünyanın en mutlu ve en öz güvenli annesi olur, yanaklarındaki gamzelerini ortaya çıkaracak hafif bir tebessümle bana göz kırpardı. O an Selin'in zafer anıydı.

Şimdi de aynısını yapamaz mıydı, gelip Kayra'yı omzuna yatırıp o şarkıyı söyleyemez miydi? Bu gün kızımız çok yoruldu, akşam birer kadeh şarabı hak ederiz diye düşünüyorum diyemez miydi? Beyaz tenine inat yüzünde açan kara gözleriyle bana o şımarık davetkar bakışlarından birini fırlatamaz mıydı? Bitmiş miydi, hayatındaki her şeyi tamamlamış olabilir miydi, Kayra için müthiş bir gelecek planı hazırlamıştı ama henüz söylediklerini yapmamıştı. Bu erkenden kaçış niye!!

Daha aniden neden susup, dalgın dalgın ne düşündüğünü anlatmamıştı. Henüz gözlerindeki sır perdesini kaldırmamıştı. Önümüzde kocaman bir gelecek vardı. Yaşanacak koca bir gelecek. Yazılmamış birlikte yazacağımız koca bir gelecek vardı.

Nasıl olduğunu anlamadığım ardarda geçen saatlerden sonra, Kayra'yı alıp eve geldim. Ev çok sessizdi. Girişteki ışığı açtım ve her zaman yaptığımın aksine, salondaki abajür ve aplikleri yaktım. Avizeye ait ışıkları yaktığımda bana hep söylenirdi, "Ben loş ışık kadınıyım, hem bak fazla ışık kusurları daha da ortaya çıkarıyor. Ne kadar yaşlandığını fark etmemi istemezsin." Tanrım onu daha şimdiden çok özledim.

Kayra "baba annem nerede" dediğinde biri boğazımı bir jiletle kesmiş gibi nefessiz kaldım. Onu kucağıma aldım ve yutkunarak "gitmesi gerek" diyebildim. Kayra bütün akşamı ağlayarak geçirdiği için, sadece derin bir iç çekti ve boynuma sokularak "gelsin" diyebildi.

Selin hamileliği boyunca bir çocuğa nasıl davranılması gerektiğiyle ilgili bütün kitapları okumuştu. Ve Kayra kitap gibi yetişti diyebilirim. Hiç sallanmadı, bir kaç gecelik ağlama girişiminden hemen sonra Kayra'nın duvarları aşılmış Selin yine başarılı anne mertebesine erişmişti. Ama bu gece Kayra kendi yatağında yatmayı reddetmiş ve "anneyi bekle, baba anneyi bekle" deyip gözlerini inatla açık tutmuştu.

Hiçbir zaman Selin kadar kararlı ve güçlü olamadığım için teslim oldum. Hem Kayra'ya dokunmak şu an beni en çok rahatlatan şeydi. Tüm kız çocuklarının aksine, en çok sevdiği renk olan mavi yastığını alıp ayaklarımın üzerine koydum ve Kayra'yı öperek ayağıma yatırdım. Sonra da o ninniyi söylemeye başladım. Kayra "o anne şarkısı, gelince o söylesin. Başka söyle" deyip bir kez daha boğazımı düğümledi. Sonra onu yastığından alıp Selin'in yastığına yatırdım ve ben de yanına yattım. Kayra iç çekerek uykuya daldı ama benim için o ilk gece bitmek bilmedi.

1. bölüm sonu
kurgu
pehito
2. BÖLÜM BURADA