AZICIK OLAN KAZANSIN

Soluğum kesilecek gibi hızlı hızlı nefes alıyorum ama bir o kadar ağır adımlarım. Sıcak nefesimi dışarı salıverdiğimde soğukta varlığını ispat etmek ister gibi yeniden ve yeniden o beyaz duman asılı kalıyor havada bir kaç saniyeliğine. Ben nefes aldıkça ve hava soğudukça bu var olma yarışı sürecekti belli ki. Küçük olanın büyük olanın yanında çaresizce varlığını gösterebilmesinin bir şekliydi bu döngü ve inkar edilemezdi.

Ne işim vardı bu saatte gecenin koynunda. İçime üşüşen sinsi gevrek fikirlerin bedenimin küçüklüğüne aldırmadan yayılışıydı beni sokağa adeta fırlatıp atan. Ve birden boğazımda hissettiğim keskin ve yakıcı acıyla elim boynuma gidiyor ve boynumda ki kırmızı fuları aşağıya doğru kaydırıyorum. Avuçlarımın içinde sıkıca tutup üzerine boğazımda biriktirdiğim kanı tükürüyorum. Bu kan geçmişin tüm acılarının vücuduma ince ince işlediği kara lekeden arda kalanlar.

"Bitirmiş olmalıyım artık" deyip, elimde tuttuğum eşarbı rüzgarın akışına bırakıyorum. Önce gök yüzünde süzülüşünü izliyorum ve sonra yere düşüp kendini rüzgarın sönük esintisine bırakıp sürünüşünü ve tekrar yükselişini. Belki de alıştım dediklerimin bile benden gidişini yavaşlayan soluğumun gecenin sessiz ıslığına eşlik etmesiyle izliyorum.

Hadi bırakın yüklerinizi, içinizde azıcık olan kazansın. Küçücük mutluluklarınız büyük acılarınızı yensin. Nasıl giderse gitsin acılar ama bırakın da sizin varlığınız özgür ve mutlu kalsın..

Sevgilerimle
pehito
olaylar kurgudur..
resim de alıntıdır :)