ORADA GÖRÜŞÜRÜZ!!!

Dizlerini bedenine çekmiş, her hücresi birbirinden ayrılmaktan korkar gibi hareketsizdi. Hayatında mutluluğu hep sahip olmadığı şeylerde arayan biri için ne garipti bu hali. İlk kez 30 yıllk hayatında ilk kez kendine kalmış ve yanına hiç kimseyi yaklaştırmıyordu. Belki de ilk kez en çok başka şeylere yoğunlaşmasını ve bizi yanında istemesini beklediğim anda o tam tersini yapmıştı.

İki gündür aralıksız aynı şarkıyı dinliyor " GÖKSEL ACIYOR " ve kendine bakıyordu. İçine öyle kapanmıştı ki, 20 dakikadır varlığımdan habersizdi. İçler acısı dalgınlığına son vermek istercesine, ona hayatın devam ettiğine inandırmak ister gibi "Sevi" diyebildim. Birden onun adı her zamanki farklılığından arınmış değdi kulaklarıma. Onun isminde yarım kalmışlık vardı, Sevi-n, Sevi-len, Sevi-şmek ve içinde sevginin eksik olduğu bir sürü yarım kalmışlık.

Sevi'de bu yarım kalmışlığı çok kolay fark edebilirdiniz. Hiç bir arkadaşına güvenmez, hiçbir erkeğin çıkarsız yanında olduğuna inanmazdı. Onun için hep yarımdı sevgiler, her şek alışveriş karşılanana kadar gerçek sonrasında saçmalıktan ibaretti. Hayat aynadaki yansımasıydı, o kadar.

Sevi'nin güzelliği de yarım kalmıştı. Ona ilk bakışta güzel denmezdi, ağzından çıkan kelimeler kulaklarınıza ulaşmaya başladığında, dudaklarının kıvrımlarına dalardınız ve o çok nadir gülümseyişiyle yanaklarındaki gamzelerine gömülmek isterdiniz. En güzel yeri de ela gözleriydi. siyah kirpiklerine inat zorla açmış kardelen gözlerinde hep sır vardı. Ve siz bu ayrıntıyı fark ettiğiniz anda Sevi'den gidemezdiniz. O sırrın esiri olur, ona ulaşmak için çabalar durur. Rüzgara ters açılmış yelken gibi bir türlü dolup gidemezdiniz.  

Sevi başını kaldırdı, sırlı gözlerine dolmuş göz yaşlarıyla baktı yüzüme. "Biliyor musun Bülent, iki yıllık kanser hikayem, iki gün önce son bir aylık ömrümün kaldığını öğrenmem inan hiç umurumda değil. Bu hastalığı öğrendiğim andan itibaren biliyordum; gitmek de var kalmak da. Hem" tam bu anda sinirsel bir gülümseme belirdi suratında. Söylediklerine o da inanmıyor ama inanmak istiyordu. Kulaklarına her değen kelime gerçek olsun istiyordu. 

"Hem hayat sonsuz değil ki. Sen duydun mu Bülent, ebedi olan bir şeyi biliyor musun!!" Cevap beklemediğini biliyordum. Sadece biri onu dinlesin istiyordu. "Ben biliyorum Bülent, ebedi olan tek şey ona olan aşkım. Bitti derken yeniden yeniden, bitmeden tükenmeden devam eden aşkım. Onu çok özlüyorum. O bunu  hiç bilemeyecek. Hayatımda bir kez gururumu ayaklar altına alıp, hislerimi  anlattım ve çok aşağılandım. Şimdi kim beni yarım kalmışlıklarım ya da inanmadıklarım için suçlayabilir ki!!" Titremeye başladı, o an onu sıkı sıkı kucaklamak istedim ama biliyordum kendini aciz hissetmekten hoşlanmazdı. 

"Son bir ayım için üzülmüyorum Bülent, ona anlatamadığım ve bir kez daha onu göremeden terk-i diyar edeceğim için üzülüyorum dedi ve arkasına bakmadan karanlığın soğukluğuna bıraktı kendini.

pehito

kurgu, hikaye