YOLUN AÇIK OLSUN

Ne kadar oldu güneşi görmeyeli, ay ve yıldızlar hala gökyüzünü ziyaret ediyorlar mı, ya da hayat devam ediyor mu, neydi hayat. Yaşıyor muyum ben, varlığım var mı bu dünyada, yoksa hiçliklerden mi ibaretim. İnsan neye sahip olduğunda tam oluyor, ne eksikse eksik oluyor. Ben olmak için neye ihtiyacım var, yeniden güneşi görmek için ne gerekiyor bana? Ben kendimle hesaplaşmamı sürdürürken;

Madem kapımı çaldın ve beş yıl sonra gözlerimin içine bakmaktan korkmayan bir insan var karşımda
o zaman bende yıllardır içimde kalanları paylaşıp belki yeni bir başlangıç yaparım, ya da bir son ama değiştireceğim hayatımı bunu biliyorum.

Hergün yaptığım gibi metrodan indim, çıktım yaya geçiti olmayan, üst geçiti olmayan ama başka bir geçiş şansımın da olmadığı yola, arabaları kontrol ederek, ilk okulda öğrendiğim gibi önce sola sonra sağa sonra tekrar sola bakarak, geçtim sevgilim, ama o kırmızı kamyonet nereden geldi, benim üzerimden nasıl geçti bilmiyorum.

Hoş geldin aşkım. Beş yıl önce hastahane odasında öyle bir iğretiyle baktın ki yüzüme, hatırladığım tek şey; o son bakış. Benim seçimim olmayan bir kazanın yüzümde ve bedenimde bıraktığı izlere o son bakışın imza oldu benim için. Hastahane odasında yakınım diyebileceğim insanlardan gizli gittiğim banyoda aynadaki ilk görüntüm; yüzümde hiçbir organım olması gereken yerde değildi. İnan bu görüntü bile senin bana son bakışın kadar değmedi hayatıma.
Eve taburcu olur olmaz kapılarımı kapattım, perdelerimi kapattım, gökyüzünü, hayatı her şeyi. Bir insanı insan yapan her şeyi kapattım.

Bana kalan tek pencere hala facebook hesabını ve şifreni bildiğim için, yanımdan ayırmadığım laptopım oldu. Ben o günden sonra, seni hayat yapmışım sevgilim onu anladım. Seninle nefes alıp seninle vermişim nefesimi, kalbim seninle atmış, sen gülerken gülmüş sen ağlarken ağlamışım. Sen gökyüzüm, sen havam, sen güneşim, sen ayım olmuşsun sevgilim.

Gözlerimi seninle açtım biliyor musun, bana o sonsuz ışığın arasından "hadi gel, benimle gel, burada kal" dedin. Geldim, senin için, sana geldim. Gözlerimi açtıktan sonra gelmeni iki hafta bekledim, sonra öğrendim annem aramış seni, ağlayarak ölümden döndüğümü anlatmış. Gelmen, beni bir kez olsun görmen için sana yalvarmış.

Sen ne yaptın sevgilim işte tam şu an gözlerimin içine nasıl bakıyorsan öyle baktın bana; İĞRENEREK. Biliyorum, artık bir tekerlekli sandalyeye mecburum, biliyorum yüzümdeki hiçbir duyu organım yerinde değil ama şunu bil ki sevgilim ben eskisinden daha benim. Daha farkındayım ve biliyorum bu hayatta herkesin bir görevi olduğunu, boşuna verilmedi bu ruhlar bu bedenlere. Geçip gidersen bu hayattan, umarım bir şansın daha olur anlamak için hayatı.

Biliyor musun? Her hareketini, hayatına kimleri aldığını, kimleri gönderdiğini facebooktan izledim. Ama benim hayatımda olan biten hiçbir şeyi sen bilmedin sevgilim, bilmek de istemedin. Çünkü artık eskiden aşık olduğun o güzeller güzeli kadın değildim, kişiliğimin ne önemi vardı. Bu çirkinlikle ben ancak terk edilebilirdim. Sen de zaten bunu yaptın sevgilim. Sonra bir adam girdi hayatıma; facebookta yazdık birbirimize; neredeyiz, kimiz, kim olmak istiyoruz.

Kazayı anlattım ona ve sonunda geldiğim hali. Sadece anlat dedi. "Bana kendini anlat." Her gün biraz daha merak etti beni ve ben de onu. İki gün önce cesaretimi toplayıp ona son halimin fotoğrafını gönderdim, Bana ne dedi biliyor musun? "İyi ki gözlerim sağlıklı, iyi ki görebiliyorum" dedi. Böyle bir çirkinlik karşısında bu sözler hiç de etkilemedi beni. Düğünümüze bir ay kala beni terk eden sevgilim, zaten delip geçmişti beni, başka biri ne yapabilirdi ki.

"Neden"1 diye sorduğumda, biliyordum "bunu görmeseydin kaçmam gerektiğini bilemeyecektim de ondan" diyeceğini, tıpkı senin yaptığın gibi sevgilim. Ama oadam beni şaşırttı ve "ben senin kalbinden geçenlerin bu fotoğrafta gözlerinden aktığını görebiliyorum, daha büyük bir şans olabilir mi benim için'' dedi ve ekledi. "Çok güzelsin."

Teşekkür ediyorum sevgilim, beni terk ettiğin için, facebook hesabını takip edeyim derken bu dünyayla aramda bir pencere bıraktığın için ve en önemlisi; asıl birleşenlerin beden değil, ruh olduğunu bana gösterdiğin için. BEDENİM BİR KOSTÜM AMA RUHUM GERÇEK BEN..

Şimdi sevgilim ben perdelerimi, kapılarımı açıyorum. Bir insanın bu hayatta aradığı en değerli şeyi buldum sevgilim; maddeye değer vermeyen GERÇEK BEN.

Bu irtifa kaybıyla başa çıkabileceğimi düşünüyorum.Alışıla gelmiş baskılara rağmen yukarı çekebilirim kendimi.Yeterli kuvvete sahibim, bilincim açık, gönül gözü görüş mesafesi açık, depoyu da fulledikten sonra, uçuşa hazırım. Burnumu verdim bulutlara, yönümü belirledim ve YOLUN AÇIK OLSUN gazıyla marşa basıyorum. İlk durak, en uzak benzin istasyonu.

Yazan; pehito
Sonuç;Eda Mutlu

Bu da gerçek olmasını istediğim bir hikaye. İnsanların maddeden veya dışarıdaki her şeyden bağımsız sevebileceği bir Dünya. Umarım gerçek olur.
Sevgilerimle..