TEK GERÇEĞİM ÖLÜM

boğaz köprüsü

Bir sürü uğultu var kafamda, sanki koca bir sinek yığını başımın etrafında dolanıyor gibi, gözlerim kararıyor, önümdeki demire neyi beklediğimi bilmeden sıkı sıkı tutunuyorum.

Yüzlerce yüz bana bakıyor ama hepsi birer gölge, sanki var olmamışlar, aklım bana oyun oynuyor gibi. Düşünüyorum en son ne zaman bu kadar insanı bir arada görmüştüm, tamam şimdi hatırladım, geçen ay; vefat eden annemin cenazesinde.

Her günüm annemin dizlerinde olduğumu hayal ederek geçiyor bir aydır her gün. Sanki onu kaybettikten sonra herkesi kaybettim. Babam hiç tanımadığım bir kadınla görüşüyor, üstelik annemi toprağa verdiğimiz ilk günün gecesinden beri. Bu nasıl bir ACI, bu kadar mı yalan dünya. Sevgiler bu kadar mı yalan, babamdı o benim, hep saygı göstermem gereken, annemin her zaman sevmemizi öğütlediği adam. Yalanmış demek AŞKLAR, SEVGİLER, GÜVENLER yalan.

Karşımdaki insanlardan birinin sesi kulağıma değmeye başlıyor, şu en sevdiğin şarkının melodisi gibi,  çınlıyor kulağımda. Gözlerim tekrar kararıyor, başım öyle dönüyor ki elimdeki demire daha sıkı tutunuyorum. Annem yok, babam yok, eh be güzel sevgili sen neden yaptın bunu bana. Neden en zayıf anımı bekledin NEDEN.

Yürüyorum, bedenimdeki kıyafetleri delen yağmura aldırmadan sonunda senin kokunu alacağımı bildiğim evimize yürüyurum, O delici yağmur, öyle titretiyor bedenimi ama ben memnunum, sonunda güzel sevgilimi kucaklayıp onun bedeniyle ısınmak var biliyorum. Onun sıcacık dudaklarının bedenimde dolaşması var ve bu her zerremin ıslanmasına değer. Biliyorum onun kolları; annemin yokluğunu, babamın terk edişini bana zarar veren her şeyi unutturacak, tek yer biliyorum.

Kapıdayım sevgilim, kalbim ağzımda çarpıyor şimdi. Birazdan sen olacaksın yanımda ve tüm terk edilişlerim son bulacak senin yanında. Seni kucaklayıp yatağımıza uzanacağım ve bitecek tüm hüzünler, ılık bir rüzgarla terk edecek beni biliyorum sevgilim.

İçerideyim sevgilim, dört yıldır birlikte uyuduğumuz odadayım, senin o melek yüzün karşımda, öyle huzurlu, öyle mutlu, öyle güzel uyuyorsun ki, ben seni uyandırmaya kıyamayacağım. Seni kaldırıp, NEDEEEEEN!!!! diyemeyeceğim, yanında ki ADAM KİM!!!! diyemiyorum.

Kapıyı kapattım sevgilim, şimdi o yağmur eskisinden daha deli yağıyor, daha çok ıslatıyor, daha çok üşütüyor beni. Bir taksi durdu yanımda, inen yolcunun yerine ben geçtim sevgilim. Çek Boğaz'a kardeş!!

Şimdi o ağıt, anlamlandı, sensin o; muhteşem duruşuyla, tüm asilliği, tüm masumiyetiyle karşımda duran benim dört yıllık sevgilim. Son bir çığlık geliyor kulaklarıma, evet bu benim adım.Senin ağzından duyduğum son ses; MEHMEEEET YAPMAAAA!!!!

Elveda sevgili; parmaklarımı gevşetiyorum, avuçlarımın arasındaki demirleri bırakıp, o bedenime damla damla dökülen yağmurların kaynağına karışıyorum şimdi, bilirsin ne çok severim ışıl ışılken BOĞAZI, ne çok severim İSTANBUL'u şimdi sıra ben de; ben terk ediyorum. Gidiyorum, benim tek gerçeğime; ÖLÜME.

pehito
kurgu, hikaye